فاطمه رضایی، دانشجوی اهل افغانستان در دانشگاه امریکایی بیروت، همزمان به پنج بورسیه تحصیلی در مقطع ماستری در دانشگاه‌های امریکایی و آسیایی راه یافته است.
خبرگزاری پایتخت؛ فاطمه رضایی، دانشجوی مقطع لیسانس دانشکده «علوم سیاسی و اداره عامه» دانشگاه امریکایی بیروت در لبنان است. او بیست و یک سال سن دارد، متولد ولایت دایکندی و باشنده فعلی هرات افغانستان است. او می گوید، همزمان با قبول شدن به دانشکده طبی دانشگاه هرات، بورسیه تحصیلی دانشگاه امریکایی بیروت در لبنان را نیز دریافت کرده بود. فاطمه سیاست را بر پزشکی ترجیح داده و راهی بیروت لبنان شد.
او همزمان که دانشجوی سال آخر مقطع لیسانس در دانشگاه امریکایی بیروت است، موفق شده است که بورسیه تحصیلی از دانشگاه های مینه سوتای امریکا، دانشگاه براون در پراویدنس امریکا، دانشگاه امریکایی آسیای میانه، مدرسه روابط بین الملل دانشگاه نوتردام امریکا و انستیتوت علوم سیاسی دوحه قطر را دریافت کند. به قول خودش: «از اعماق قلبم برای قبول شدن در این بورسیه ها خرسندم. این پروسه، یک پروسه رقابتی شدید و همچنان پر استرسی بود. در یکی از همین بورس های تحصیلی، از بین صددرصد افرادی که درخواست فرستاده بودند، تنها پنج درصد درخواستی ها می توانستند قبولی بگیرند. خوشبختانه اسم من جزء همان پنج درصد افراد قبول شده بود و از این بابت خیلی خرسندم.»
فاطمه از اعضای خانواده اش به خصوص مادر و پدرش به عنوان بزرگ ترین حامیان زندگی اش یاد می کند و می گوید: «خانواده ام از همان اول در جریان کارهایم بودند. من قبولی در دانشگاه ها را یکی پس از دیگری دریافت می کردم به پدر و مادرم اطلاع می دادم. طبعا قبولی من در بورس های تحصیلی باعث خوشحالی پدر و مادرم و اعضای فامیلم شدند/ می شدند.» او ادامه می‌دهد که اعضای خانواده از جمله برادرانم به من میگویند: «تو باعث افتخار مایی فاطمه! این حرف، قوت قلبم می شود. باعث می شود بیشتر تلاش کنم تا اعضای خانواده ام سربلند بمانند.»
این دانشجوی بیست و یک ساله، آرزوی باز شدن پای صلح روی زمین کشورش را دارد: «آرزو دارم که مردم افغانستان به خاطر جنگ و بدبختی نه، بلکه به خاطر مردم خوب و دل زنده اش مشهور باشد». او امیدوار به تحقق پیدا کردن این آرزویش هست. این اما تنها آرزوی او نیست. آرزوی دیگری هم دارد. این آرزوی او مربوط به همجنس های او در افغانستان میشود. مربوط به دانش آموزان و دانشجویان دختر که منتظر باز شدن دروازه های مکتب ها و دانشگاه ها هستند: «از ته قلبم آرزو می کنم که هرچه زودتر دروازه های مکتب ها و دانشگاه ها باز شوند تا خواهران مان نیز بتوانند درس بخوانند. به حقوق انسانی شان احترام گذاشته شود. حق کار کردن داشته باشند. حق مسافرت داشته باشند و به عنوان یک انسان در جامعه پذیرفته شوند.»
فاطمه رضایی در حالی این بورس‌های تحصیلی دانشگاه های معتبر جهان را از آن خود می کند که در سرزمین و زادگاه خودش، دختران خانه نشین شده اند. حق رفتن به مکتب و دانشگاه را ندارند. حق سفر و کار ندارند. و حاکمان جدید هر روز فرمان جدیدی به هدف محدود کردن زنان و دختران صادر می کنند تا آن ها را از تمامی زندگی اجتماعی حذف کنند.
آرزو یعقوبی
